Léon Spilliaert is een man van verontrustende eenzaamheid en het eindeloze perspectief. Tussen metafysische vraagstukken en Vlaamse cultuur, verrast en verwart hij met niet-classificeerbare werken. Hij vindt een symboliek van de innerlijke nacht uit die haar stempel zal drukken op de Belgische kunst.

Spilliaert raakte geïnspireerd door de picturale werken van Odilon Redon en James Ensor, maar ook door de geschriften van Emile Verhaeren en Maurice Maeterlinck. Maar hoewel hij werd beïnvloed door het symbolisme van het fin de siècle, overstijgt zijn oeuvre deze stroming. Zijn hallucinerende gezichten flirten met het expressionisme, terwijl zijn elegante landschappen het minimalisme lijken aan te kondigen.

De tentoonstelling, de eerste in Frankrijk in bijna 40 jaar, concentreert zich op Spilliaerts meest intense jaren, 1900-1919, en toont zijn meest radicale werken. The Phoebus Foundation is trots dat ze haar steentje kon bijdragen middels twee bruiklenen uit eigen collectie.